Loyaliteit is mooi, totdat...

Irene

Ze zit tegenover me en vertelt over haar loopbaan tot nu. Ze is 32 jaar oud, barst van de energie, intelligent maar… is nu moedeloos. 

Haar eerste baan was in een klein bedrijf in de marketing, ze was de 3e medewerker naast een echtpaar dat het bedrijf runde. Ze waren blij met Irene, want die deinsde nergens voor terug, pakte alles aan en vulde alle gaten die de andere 2 lieten liggen. Irene leerde heel veel, ze mocht mee op acquisitie, maakte presentaties, organiseerde events en nog veel meer. Toen kwam de crisis, opdrachten liepen terug, het echtpaar zelf kwam ook in crisis en Irene werd in het kamp van de eigenares getrokken, tegen haar wil in. Tot ook de eigenares zich tegen Irene keerde. Hoe kon dat nu? Ze was zo loyaal geweest al die tijd? Zo vaak de kastanjes uit het vuur gehaald en nu deugde niets meer. Maar Irene liet zich niet kisten en had binnen de kortste keren een nieuwe baan. Bij een familiebedrijf….in de marketing…met een echtpaar als eigenaar en 24 medewerkers. Ze had haar lesje geleerd, ze zou zich niet meer voor karretjes laten spannen. 

“Dit wil ik niet meer!”

Nu zit ze tegenover mij. Ze is binnengehaald als secretaresse van het management, maar ondertussen neemt ze allerlei coördinerende taken op zich omdat ze ziet dat er zaken blijven liggen. Het bedrijf groeit in opdrachten en dus in personeel, maar niet in het stroomlijnen van processen en procedures. Dat is juist Irene’s sterke kant met haar opleiding bedrijfskunde. Binnen no time is ze een baken geworden voor veel collega’s. Ook de directie valt regelmatig op haar terug als ze het overzicht dreigt kwijt te raken. Ondertussen komt Irene steeds meer klem te zitten, ze regelt alles maar heeft geen enkele formele bevoegdheid en wordt onderbetaald. Daarnaast werkt ze 50 uur per week, slaapt slecht, beweegt weinig en eet fastfood.

Dit wil ik niet meer! Wat heb ik nu voor een leven?!? 

Deze zinnen zal ze nog vaak herhalen voordat ze keuzes durft te gaan maken. Want ze wil zo graag behulpzaam zijn, kan geen ‘nee’ zeggen, wil dat de klant geholpen wordt, wil haar collega’s niet laten zitten….en zo heeft ze nog wel 10 redenen om door te gaan met ongelukkig zijn en zichzelf uit te putten.

De organisatie is mijn familie

We zijn 2 maanden verder voor dat ze naar haar eigen patroon wil kijken. “Ik ben loyaal aan alles en iedereen…behalve aan mezelf.” Met kleine stapjes gaat ze minder uren werken, ze houdt steeds vaker de lap top thuis dicht, gaat ’s avonds sporten, eet gezonder en houdt energie over om in het weekend leuke dingen te gaan doen. Ze onderneemt een paar pogingen om in gesprek te gaan met haar baas over haar werk en positie. Ze grijpt iedere strohalm vast om hoop uit te putten, maar ziet steeds meer in dat het niet beter gaat worden. Haar overtuiging: “als ik maar hard genoeg werk, dan komt het wel goed”, gaat steeds meer wankelen. 

Als coach luister ik, geef ik complimenten als ze beter voor zichzelf zorgt en laat haar stukje bij beetje zelf ontdekken dat een werkrelatie wederzijds moet zijn. Het is een deal tussen werkgever en werknemer, met wederzijdse verantwoordelijkheden. We praten over de cultuur in familiebedrijven waar Irene zich zo thuis voelt. Ze ziet gelijkenissen met haar rol in haar gezin waarin ze ook zo haar best deed om voor iedereen te zorgen. Langzaam begint haar verlangen te groeien om in een organisatie te werken waar iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid neemt, waar een aanspreekcultuur is en professioneel wordt samengewerkt. Ze neemt tijd om zich te oriënteren op bedrijven in de marketing, pimpt haar CV en gaat koffie drinken met haar netwerk. Het duurt niet lang voordat de eerste vacature zich aandient en al snel kan ik Irene feliciteren met haar nieuwe baan. Wie wil er nu niet zo’n toegewijde, kundige, sociale, creatieve, leuke nieuwe collega? 

Zelfvertrouwen

Ik moest als coach heel geduldig zijn, niet harder willen dan Irene, haar haar proces gunnen, haar op de juiste momenten een zetje geven en haar bevestigen dat ze goed bezig was. Het belangrijkste was natuurlijk dat Irene zichzelf ook steeds meer een leuke baan in een professionele organisatie gunde. Met die intrinsieke motivatie heeft ze uiteindelijk haar doel bereikt. 

Toen ik in het laatste gesprek vroeg wat voor haar het belangrijkste was geweest in haar traject naar een nieuwe baan, zei ze dat haar zelfvertrouwen een boost had gekregen. Ten diepste had ze gedacht dat een echte leuke baan voor haar niet was weggelegd. Dat ze maar tevreden moest zijn met wat ze had. Langzaam voelde ze zich uit de slachtofferrol komen, leerde ze haar grenzen beter te bewaken en durfde ze voor zichzelf op te komen.

Veel plezier, Irene, in je nieuwe baan!